Love in a Cold Climate, by Mahsah

Farsi

هوا سرد بود
غروب درد بود
همه میترسند
ازهم و از خود
بیگانه شده است شهر
سرد شده است مهر
ساقی می نمیریزد
ماهی شن نمیلیسد
دریا آبی نیست
غربت خالی نیست
درد بیماری و تنهایی
تنهاترم کرد و تنها
شاید یک روز از درد
بمیرم از این دنیا
سوار سادگی بودم
درد دلدادگی دارم
غربت سرد و بیماری
آورده رابطه درباری
همه بی مهرند و بی صدا
میترسند تو بیایی بی هوا
درد این بیماری زیاد نیست
درد جاندوستی زیاد بود
شاهد غیب از اجل خبر آورد
تو میمانی و تنهایی و برد
کوچه ها خلوت شده
خورشید بی غیرت شده
آسمان ساز نمیزند
دست من باز نمیزند
هر که را دیدم در این فرصت
جانش را با هیچ چیز طاق نمیزند
فقط فهمیدم همه ج

English

It was cold
The sunset was pale and painful
Everybody was scared of each other, and themselves

The city offered no welcome
Kindness withered

The bartender no longer served our spirits
The fish no longer caressed the sand
The sea was no longer blue

Isolation was not empty
It bore the pain of illness and loneliness
Made me lonely and more lonely
Maybe one day I will even die from this invisible enemy

I was naive and optimistic
Now I am in pain, pained by the vagaries of love
Pained by homelessness and illness
By how distant we are to each other
Everyone appears to be unkind and silent
They fear you will get close

The pain of this illness is nothing to
The pain of love lost

I had message from my muse

You will live but remain lonely
You will overcome your loneliness

Now the streets are calm
The sun is not shining
The sky does not play music
Neither do my hands
In this lockdown period
Only a few people sacrificed their lives for others
I learned something new
People worship themselves first then God!